บทสวดสัพพมงคลคาถา ภะวะตุ สัพ ฯ ภาวนา ๓ จบ

ภะ วะ ตุ สัพ  วะ มัชฌิม สารีบุตโต จะ ทักขิแณ ปัจฉิมปี จะ อานันโท โมคคัลลาโน จะ อีสาเนปี จะ อิเม โข มังคะลา พุทธา สัพเพ อิธะ ปะติฏฐิตา สักกาเรหิ จะ ปูชิตา เอเตสัง อานุภาเวนะ ภะ ภะวะตุ สัพพะมังคะลัง รักขันตุ สัพพะเทวะตา สัพพะพุทธานุภาเวนะ สะทา โสตถี ภะวันตุ เม ภะวะตุ สัพพะมังคะลัง รักขันตุ สัพพะเทวะตา สัพพะธัมมานุภาเวนะ สะทา โสตถี ภะวันตุ เม

ชิ นะ ปัญ ชะ ระ ปะ ริ ตัง มัง รัก ขะ ตุ สัพ พะ ทา อิติปิโสภะคะวา ยะมะราชาโน ท้าวเวสสุวัณโณ ทักขิเณ สะวะเน มัยหัง อาสุง อานันทะ ราหุโล คำว่า “ภะวะตุ สัพ” เป็นคำที่ชาววัดเรียกขานบทสวดมนต์บทหนึ่ง ที่มีคำขึ้นต้นว่า “ภวตุ สพฺพมงฺคลํ” เป็นบทสุดท้ายในจำนวนบทสวดต่างๆ ที่พระสงฆ์นำมาสวดในการเจริญ

ภะวะตุ สัพพะมังคะลัง รักขันตุ สัพพะเทวะตา สัพพะสังฆานุภาเวนะ สะทา โสตถี ภะวันตุ เต -แปล ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น ซึ่งเป็นผู้ไกลจากกิเลส ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง  ปาปัคคะโห ทุสสุปินัง อะกันตัง พุทธานุภาเวนะ วินาสะเมนตุ ฯ ยันทุนนิมิตตัง อะ สัพพูปัททะวะชาลัมหา ยักขะโจราทิสัมภะวา คะณะนา นะ จะ มุตตานัง ปะริตันตัมภะณามะ เห ฯ